Łukasz Ławicki, Przemysław Wylegała
Ornis Polonica 2011, 52: 40–52
https://doi.org/10.12657/ornis.2011.1.2
Abstrakt: W ciągu ostatnich 30 lat w zachodniej Polsce (na zachód od Wisły) odnotowano bardzo wyraźny spadek liczebności kulika wielkiego Numenius arquata. Liczebność populacji lęgowej zmniejszyła się o ponad 70%, z 293–365 par w latach 1980–1996 do 84–109 par w okresie 2004–2010. Największy spadek dotyczy kluczowych lęgowisk w Wielkopolsce (spadek o 77%), na Pomorzu (81%) i Ziemi Lubuskiej (40%). Jedynie w Regionie Świętokrzyskim wykazano wzrost, a na Ziemi Łódzkiej fluktuacje liczebności. Z analizowanych 33 stanowisk kulika wielkiego na 26 (79%) odnotowano spadek liczebności lub zanik populacji, w przypadku 6 (18%) liczebność wzrosła, a na jednym stanowisku (3%) stwierdzono fluktuacje liczebności. Kluczowe lęgowiska kulika wielkiego, skupiające ponad 80% jego populacji w zachodniej Polsce, znajdują się obecnie w dolinach rzek: Noteci, Neru, dolnej i środkowej Warty, Obry oraz w Niecce Włoszczowskiej. Prawdopodobną przyczyną zanikania gatunku, podobnie jak w zachodniej Europie, jest niska udatność lęgów spowodowana wzmożonym drapieżnictwem oraz utrata siedlisk lęgowych. Dane z kilku regionów wschodniej części kraju sugerują, że spadek liczebności kulika wielkiego dotyczy całego kraju, tak jak to ma miejsce na większości jego europejskiego areału lęgowego.
