Adam Zbyryt, Jarosław Banach
Ornis Polonica 2014, 55: 105–114
https://doi.org/10.12657/ornis.2014.2.2
Abstrakt: W 2013 r. w Białymstoku (53°07’N; 23°10’E, 102 km2) wykryto 219 gniazd sroki, z czego 149 uznano za zasiedlone. Całkowitą populację lęgową oceniono na 149–157 par. Średnie zagęszczenie wyniosło 1,5 pary/km2. Wykazano różnice w zagęszczeniach gniazd sroki pomiędzy 3 wyróżnionymi strefami miasta (I – obszary otwarte bez zabudowy: x=1,4 pary/km2, SD=2,2; II – zabudowa willowa i rozproszona: x=4,0 pary/km2, SD=2,5; III – zabudowa wielorodzinna i tereny przemysłowe: x=0,4 pary/km2, SD=0,4). Pary lęgowe tworzyły wyraźne skupienia. Gniazda sroki zlokalizowane były na drzewach lub krzewach należących do 21 taksonów. Najczęściej wykorzystywana była wierzba Salix sp. (22,8%), brzoza brodawkowata Betula pendula (18,8%), świerk zwyczajny Picea abies (17,4%), olsza czarna Alnus glutinosa (8,1%) i wiśnia pospolita Cerasus vulgaris (5,4%). Średnia wysokość umieszczenia gniazda wyniosła 11,1 m (SD=5,46) i wzrastała w gradiencie urbanizacji (strefa I: x=9,7 m, SD=5,2; strefa II: x=11,5 m, SD=4,9; strefa III: x=14,0 m, SD=6,1). Zdecydowana większość gniazd posiadała daszek (N=138, 92,6%), a tylko 11 gniazd było otwartych (7,4%). Ten ostatni typ konstrukcyjny gniazd był zlokalizowany głównie w strefie I (72,7%), a wysokość posadowienia tego rodzaju gniazd była zazwyczaj niższa niż gniazd z daszkiem. Na obszarze całego miasta kępy drzew lub krzewów były najliczniej reprezentowanym mikrosiedliskiem lęgowym (70,5%), pojedyncze drzewa i ich szpalery stanowiły kolejno 20,1% i 9,4%. Sroki w Białymstoku zasiedliły wszystkie dostępne środowiska, co oznacza, że przeszły proces synurbizacji, który można uznać za średnio zaawansowany.
Słowa kluczowe: Pica pica, środowiska miejskie, sroka, wybiórczość siedliskowa
