Marcin Przymencki, Klaudia Litwiniak, Szymon Beuch, Jan Rapczyński, Łukasz Wardecki, Łukasz Bednarz, Anna Włodarczak-Komosińska, Przemysław Doboszewski, Łukasz Borek, Maciej Rębiś, Paweł T. Dolata, Piotr Zieliński, Kamil Bilecki, Dariusz Węcławek, Monika Bukacińska, Dariusz Bukaciński
Ornis Polonica 2024, 65: 30–41
https://doi.org/10.12657/ornis.2024.1.2
Abstrakt: Gniazdowanie mew na obiektach infrastruktury miejskiej znane jest w Europie od ponad 100 lat. Zjawisko to najczęściej tłumaczy się hipotezą mówiącą, że tempo wzrostu populacji jest wyższe niż dostępność miejsc lęgowych w tradycyjnych środowiskach. Dachy budynków, na których mewy często gniazdują, dają pewne korzyści, np. umożliwiając uniknięcia drapieżnictwa ssaków i zmniejszając prawdopodobieństwo przenoszenia chorób. Jednocześnie ptaki żerując głównie na pokarmie antropogenicznym mogą mieć niższy sukces lęgowy. Mewa siwa Larus canus jest w Polsce gatunkiem narażonym na wyginięcie, którego spadek liczebności notuje się od drugiej połowy lat 90. XX w. W tym czasie rozpoczął on gniazdowanie w polskich miastach, ale zasiedlanie obszarów zurbanizowanych uległo intensyfikacji w ostatnich 10–15 latach. W roku 2023 w Polsce stwierdzono 227 par gniazdujących na obiektach infrastruktury miejskiej. Najwięcej par zaobserwowano we Włocławku (136), następnie w Warszawie (29) i Płocku (27). Lęgi stwierdzono również w miastach poza doliną Wisły – w Olsztynie, Ostrowie Wielkopolskim i Stargardzie. Ptaki zajmowały głównie dachy budynków, które stanowiły miejsce lęgów dla ponad 90% badanej populacji. Ze względu na trudności w wyszukiwaniu gniazd mew siwych w miastach uważamy, że podana liczebność może być zaniżona. Mimo pewnych zagrożeń wynikających z gniazdowania w tym środowisku, przewiduje się, że zjawisko zasiedlania miast będzie coraz częstsze i może prowadzić do wzrostu liczebności, jak miało to miejsce w innych krajach.
Słowa kluczowe: dachy budynków, gniazdowanie, konstrukcje antropogeniczne, mewy, miasta, synurbizacja
