Arkadiusz Sikora, Maria Wieloch, Przemysław Chylarecki
Ornis Polonica 2012, 53: 69–85
https://doi.org/10.12657/ornis.2012.2.0
Abstrakt: Łabędź krzykliwy Cygnus cygnus gniazduje niemal we wszystkich regionach kraju z wyjątkiem gór i przedgórzy. Średnie roczne tempo wzrostu populacji lęgowej w Polsce w latach 1973–2011 wynosiło 12%. W roku 2007 krajową populację oceniono na 43–52 par, a w 2011 na 73–80 par (rzeczywista liczebność może wynosić 80–90 par). Średnie roczne tempo wzrostu populacji w latach 2007–2011 na pojezierzach północnej części kraju wyniosło 18%, a na wyżynach – 35%. Na nizinach środkowej Polski liczebność fluktuowała, pomimo że wcześniej wykazano tu wzrost. W latach 2007–2011 wzrosło również rozpowszechnienie (udział powierzchni 10 × 10 km, na których wykazano gatunek w Polsce) – od 1,3% w roku 2007 do 2,0% w roku 2011, a rozpowszechnienie skumulowane dla 5 lat badań wyniosło 2,7%. Kluczowym siedliskiem lęgowym były stawy (60% wszystkich stanowisk). Rzadziej zasiedlane były jeziora (16%), zbiorniki zaporowe, retencyjne – 8% oraz rozlewiska w dolinach rzek i na polderach (7%). Stawy rybne były najczęściej zasiedlane w południowej (100% znanych stanowisk) i środkowej części kraju (75%). Na pojezierzach północnej Polski, jako siedliska lęgowe były wykorzystywane głównie stawy (41% stanowisk) i jeziora (31%). 58% par zakończyło lęgi sukcesem. Na początku okresu pisklęcego (1 maja–10 czerwca) na parę lęgową z pisklętami przypadało przeciętnie 4,03 młodego (zakres: 1–10; N=108), a w okresie wodzenia podrośniętych młodych (21 lipca–31 sierpnia) – 3,51 (zakres: 1–8; N=154). Stwierdzono 4 rodzaje układów partnerskich (N=297): para łabędzia krzykliwego (95% przypadków); 3 dorosłe łabędzie krzykliwe (3 lęgi na różnych stanowiskach), para mieszana łabędzia krzykliwego z łabędziem niemym C. olor wodząca młode (jeden lęg) i trójkąt złożony z pary łabędzia niemego i jednego łabędzia krzykliwego (11 lęgów na 4 stanowiskach).
