Tomasz Tumiel, Paweł Białomyzy, Grzegorz Grygoruk, Michał Korniluk, Piotr Świętochowski, Marcin Wereszczuk
Ornis Polonica 2020, 61: 1–13
https://doi.org/10.12657/ornis.2020.1.0
Abstrakt: W latach 2011 i 2012 przeprowadzono inwentaryzację wybranych ptaków lęgowych na terenie Obszaru Specjalnej Ochrony Bagienna Dolina Narwi PLB200001 obejmującego Narwiański Park Narodowy wraz z otuliną (234,7 km2). W porównaniu do lat 80. i 90. XX wieku wykazano spadek liczebności lub zanik większości gatunków związanych z siedliskami wodno-błotnymi. Przestały gniazdować na tym terenie: perkoz dwuczuby Podiceps cristatus, perkoz rdzawoszyi P. grisegena, cyraneczka Anas crecca, rożeniec A. acuta, świstun Mareca penelope, głowienka Aythya ferina, podgorzałka A. nyroca, czernica A. fuligula, błotniak zbożowy Circus cyaneus, cietrzew Lyrurus tetrix, batalion Calidris pugnax, kulik wielki Numenius arquata i śmieszka Chroicocephalus ridibundus. Wzrost liczebności odnotowano tylko w przypadku łabędzia niemego Cygnus olor, gęgawy Anser anser, żurawia Grus grus i podróżniczka Luscinia svecica. Stwierdzone zmiany liczebności pokrywają się w dużym stopniu z ogólnokrajowymi trendami populacji tych gatunków. Do najcenniejszych gatunków stwierdzonych w latach 2011 i 2012 należał podróżniczek (265–300 par), wodniczka Acrocephalus paludicola (4 samce) i uszatka błotna Asio flammeus (2–3 pary). Ponadto obszar ten wciąż stanowił ważne w skali kraju lęgowisko cyranki Spatula querquedula (15–20), wodnika Rallus aquaticus (69), derkacza Crex crex (155–165), kropiatki Porzana porzana (50–92), zielonki Zapornia parva (18), dubelta Gallinago media (6–8) i kszyka G. gallinago (260–280). Regres populacji większości gatunków wodno-błotnych był następstwem zmian siedliskowych jakie zaszły w wyniku niskich stanów wód oraz zmniejszenia powierzchni użytkowanych kośno-pastwiskowo i najprawdopodobniej na skutek zwiększonej presji drapieżników.
Słowa kluczowe: Narew, Narwiański Park Narodowy, Obszar Specjalnej Ochrony, ptaki wodno-błotne, zmiany liczebności
