Jerzy Michalczuk, Monika Michalczuk
Ornis Polonica 2015, 56: 67–75
https://doi.org/10.12657/ornis.2015.2.0
Abstrakt: W latach 2004–2012 oceniono liczebność dzięcioła białoszyjego w krajobrazie rolniczym wschodniej Zamojszczyzny (SE Polska). Liczebność gatunku na powierzchni 305 km2 zmniejszyła się w badanym okresie z 64 do 31 terytoriów, w tym z 49 do 23 par lęgowych. Zagęszczenie terytoriów obniżyło się z 2,1 do 1,0/10 km2 całego obszaru badań oraz z 15,4 do 7,4 terytoriów/10 km2 zadrzewień nieleśnych (powierzchnia 41,7 km2), które są optymalnym siedliskiem dla dzięcioła białoszyjego. Zagęszczenie par lęgowych spadło w tym okresie z 1,7 do 0,8 par/10 km2 całego obszaru badań, a w przeliczeniu na powierzchnię siedlisk optymalnych z 12,2 do 5,5 par/10 km2. Spadek liczebności populacji w krajobrazie rolniczym może być głównie efektem degradacji lub likwidacji sadów, które stanowią podstawowe miejsca gniazdowania i żerowania tego gatunku na badanej powierzchni. W celu śledzenia dalszych zmian liczebności populacji należałoby wprowadzić stały monitoring populacji dzięcioła białoszyjego.
Słowa kluczowe: degradacja siedlisk, Dendrocopos syriacus, dzięcioł białoszyi, krajobraz rolniczy, spadek liczebności
