Damian Wiehle, Piotr Sobas
Ornis Polonica 2018, 59: 107–118
https://doi.org/10.12657/ornis.2018.2.1
Abstrakt: W pracy przedstawiono aktualne rozmieszczenie i liczebność puszczyka uralskiego Strix uralensis na obszarze Puszczy Niepołomickiej. W każdym z sezonów wykonano trzy tury kontroli nocnych, od lutego do kwietnia. Drugim etapem prac terenowych były kontrole dzienne miejsc, w których słyszano gatunek nocą, w okresie 10.03–20.04 (łącznie 22 dni w latach 2015–2017). W poszczególnych sezonach na całym obszarze leśnym Puszczy Niepołomickiej liczba rewirów przedstawiała się następująco: w 2015 – 29, 2016 – 21 i 2017 – 25. Biorąc pod uwagę wcześniejsze badania na tym terenie populację, można uznać za stabilną. W latach 2015–2017 wykazano 1–3 pewne rewiry (0,65–1,96 par/10 km2) i 1–3 potencjalne na terenie kompleksu „Grobla”, natomiast w kompleksie „Bór” stwierdzono 8–15 pewnych rewirów (0,90–1,70 par/10 km2) i 10–14 potencjalnych. Kontrole nie wykazały obecności puszczyka uralskiego w kompleksach „Grobelczyk” i „Koło”, leżących poza granicami ostoi Natura 2000. Badania potwierdziły silne przywiązanie gatunku do swoich miejsc lęgowych. Analiza rozmieszczenia rewirów lęgowych puszczyka uralskiego względem zróżnicowania wiekowego drzewostanów puszczy wskazuje, że obszarami o najwyższej liczbie stwierdzeń są starodrzewia. Rejonem najwyższego zagęszczenia gatunku są powierzchnie będące konglomeratem różnowiekowych drzewostanów z dominacją dojrzałych i starodrzewia, poprzecinane mozaiką upraw, młodników i śródleśnych polan. Wykonane mapy skupień wykazały, że niektóre fragmenty Puszczy Niepołomickiej o potencjalnie dobrych siedliskach nie były zasiedlone przez gatunek, a liczba stwierdzeń była niska. Za prawdopodobną przyczynę tego zjawiska można uznać bliskie sąsiedztwo osad ludzkich, zaś w części południowej kompleksu przebieg hałaśliwej autostrady A4.
Słowa kluczowe: liczebność, mapy skupień, punktowe warstwy przestrzenne, Puszcza Niepołomicka, puszczyk uralski, rozmieszczenie, Strix uralensis
