Adam Zbyryt
Ornis Polonica 2016, 57: 107–116
https://doi.org/10.12657/ornis.2016.2.1
Abstrakt: Badania nad rozmieszczeniem i liczebnością kolonii czapli siwej Ardea cinerea prowadzono w województwie podlaskim w 2015 r. W latach 1980–2014 na badanym terenie istniało co najmniej 31 kolonii lęgowych. W roku 2015 potwierdzono obecność 12 czynnych czaplińców (39%). Średnie zagęszczenie stanowisk lęgowych wyniosło 0,6 kolonii/1000 km2. Łącznie gniazdowało w nich 455 par w średnim zagęszczeniu 23 pary/1000 km2. Średnia wielkość kolonii wyniosła 38 par. Dominowały czaplińce małe (≤ 50 gniazd; 75%) oraz duże (>100 gniazd, 17%). Czaple zakładały kolonie najczęściej w niewielkich lasach (średnia powierzchnia 2,2 ha), których średni wiek wynosił 46 lat. Dominowały wśród nich jednogatunkowe zadrzewienia sosnowe (58%) i olsy (17%). Najczęściej były one zlokalizowane w pobliżu rzek i starorzeczy (50%), rzadziej jezior (33%) lub stawów (17%). Średnia odległość od tego typu siedlisk wyniosła 1441 m. Zdecydowana większość kolonii (83%) leżała w pobliżu (< 200 m) zabudowań (średnia 434 m). Jako drzewa gniazdowe czaple siwe wybierały 12 gatunków drzew i krzewów, najczęściej sosnę zwyczajną Pinus sylvestris (40%), wierzbę Salix sp. (21%) oraz bez czarny Sambucus nigra (17%). Spadek liczby kolonii i gnieżdżących się w nich par czapli siwej na terenie badań odnotowano w centralnej i południowej jego części. Przyczyn tego zjawiska można doszukiwać się w dwóch czynnikach: celowym płoszeniu i niepokojeniu oraz nadmiernym odstrzale.
Słowa kluczowe: Ardea cinerea, czapla siwa, kolonia lęgowa, kolonia mieszana, Podlasie, wielkość kolonii
