Przydatność różnych metod do monitoringu liczebności dzięcioła białoszyjego Dendrocopos syriacus

Jerzy Michalczuk, Monika Michalczuk, Robert Cymbała

Ornis Polonica 2011, 52: 280–287

https://doi.org/10.12657/ornis.2011.4.5

Abstrakt: W latach 2006, 2007 i 2011, na powierzchni 43 km² krajobrazu rolniczego południowej Lubelszczyzny, porównano przydatność czterech metod służących do monitoringu liczby stanowisk lęgowych dzięcioła białoszyjego Dendrocopos syriacus. Badania prowadzono w zadrzewieniach towarzyszących zabudowie mieszkalnej (około 4,5 km²). Średnie zagęszczenie stanowisk lęgowych dzięcioła białoszyjego oceniono na 1,2–2,1 pary/10 km² badanego obszaru, a w przeliczeniu na siedliska optymalne (sady, aleje, szpalery drzew, cmentarze itp.) od 11,1 do 20,0 par/10 km². Najwyższą wykrywalność stanowisk lęgowych (N=9 terytoriów) zapewniała metoda sześciu kontroli połączona ze stymulacją głosową. Najbardziej czasochłonna i jednocześnie najmniej efektywna okazała się metoda wyszukiwania gniazd, przy pomocy której liczebność oceniono na 5 par. Niska wykrywalność dzięciołów białoszyich wynikała z dużej skrytości ptaków w okresie lęgowym, a także krótkiego okresu zajmowana dziupli spowodowanego pasożytnictwem gniazdowym szpaka Sturnus vulgaris (4 z 6 dziupli). Metoda kartograficzna z sześcioma kontrolami oraz metoda trzech kontroli z użyciem stymulacji głosowej pozwoliły ocenić liczbę terytoriów lęgowych na siedem par. Metoda trzech kontroli ze stymulacją głosową, przy stosunkowo niewielkim nakładzie czasu, dość dokładnie odwzorowała trendy zmian liczebności populacji w poszczególnych latach, co wskazuje na jej użyteczność w wielkopowierzchniowym monitoringu liczebności dzięcioła białoszyjego.

Plik PDF