Michał Polakowski, Monika Broniszewska, Łukasz Jankowiak, Łukasz Ławicki, Marcin Siuchno
Ornis Polonica 2011, 52: 169–180
https://doi.org/10.12657/ornis.2011.3.1
Abstrakt: W latach 2007–2010 określono dynamikę przelotu oraz znaczenie Kotliny Biebrzańskiej dla gęsi podczas ich wiosennej wędrówki. Stwierdzono 18 obszarów żerowania ptaków, w których gromadziło się od 1 200 do 40 000 os. Najważniejsze miejsca występowania gęsi znajdują się w Basenach: Wizna, Środkowym i Dolnym. Dominującym gatunkiem w Kotlinie Biebrzańskiej w okresie wędrówki wiosennej jest gęś białoczelna Anser albifrons (ok. 90% ugrupowania), której przelot przebiega najszybciej, ze szczytem w 2. lub 3. dekadzie marca. Największa koncentracja tego gatunku liczyła 38 000 os. Gęś zbożowa A. fabalis stanowiła średnio 9% ugrupowania gęsi, a największe stado liczyło 2 850 os. Szczyt jej przelotu miał miejsce w 2. dekadzie marca. Szczyt przelotu gęgawy A. anser występował najczęściej w 1. dekadzie marca, kiedy to zanotowano największą koncentrację 600 os. Regularnie stwierdzano także berniklę białolicą Branta leucopsis i gęś krótkodziobą A. brachyrhynchus. Według dostępnych danych, w ciągu ostatnich 35 lat stwierdzono silny wzrost liczebności gęsi podczas wiosennej wędrówki w Kotlinie Biebrzańskiej. W latach 2007–2010 w szczycie przelotu maksymalną liczebność gęsi na wszystkich żerowiskach oszacowano na około 100 000–150 000 os. Kotlina Biebrzańska jest najważniejszym obszarem występowania gęsi białoczelnej podczas wiosennej wędrówki w Polsce, skupiając ok. 70% jej krajowej populacji. Wiosną w Kotlinie Biebrzańskiej przebywa także ok. 10% populacji gęsi białoczelnej zimującej w Europie.
