Michał Ciach, Sławomir Czyżowicz
Ornis Polonica 2014, 55: 83–95
https://doi.org/10.12657/ornis.2014.2.0
Abstrakt: Praca przedstawia wyniki inwentaryzacji sów prowadzonej w 2012 roku w Pienińskim Parku Narodowym i porównuje je z danymi z 2002 roku. Cenzus powadzono przy użyciu metody kartograficznej połączonej ze stymulacją głosową. Stwierdzono sześć gatunków sów, wśród których najliczniejszy był puszczyk Strix aluco, występujący w zagęszczeniu 7,7–9,5 pary/10 km2. Zagęszczenie pozostałych gatunków było niższe: puchacz Bubo bubo 2,6 pary/10 km2, sóweczka Glaucidium passerinum 2,2 pary/10 km2, włochatka Aegolius funereus 0,9–2,2 pary/10 km2, puszczyk uralski Strix uralensis 0,9–1,7 pary/10 km2 i uszatka Asio otus 0,4–1,7 pary/10 km2. Ogólne zagęszczenie zespołu lęgowych sów w 2012 r. wynosiło 14,6–19,8 pary/10 km2 i wzrosło na przestrzeni minionej dekady (12,9–16,3 par/10 km2 w 2002). W porównaniu z 2002 rokiem wykazano wzrost zagęszczenia puszczyka, sóweczki, włochatki i puszczyka uralskiego. U puchacza i uszatki nie odnotowano zmian liczebności. Na tle innych części kraju, Pieniny wyróżniają się bogactwem gatunkowym oraz wysokim zagęszczeniem całego zespołu sów. Przypuszczalnie przyczyną tego jest wysoki reżim ochronny, dobry stan zachowania zróżnicowanych siedlisk lęgowych oraz dostępność bazy pokarmowej, a także łagodny klimat, co jest szczególnie istotne dla gatunków osiadłych.
Słowa kluczowe: Pieniny, sowy, Strigiformes, zagęszczenia sów
