Arkadiusz Sikora, Zbigniew Kajzer
Ornis Polonica 2018, 59: 211–222
https://doi.org/10.12657/ornis.2018.3.3
Abstrakt: W latach 1931–2016 na Pomorzu odnotowano łącznie 224 stwierdzenia 466 osobników gęsi krótkodziobej Anser brachyrhynchus. W latach 1930. stwierdzono zaledwie dwukrotnie pojedyncze ptaki w rejonie Zatoki Gdańskiej. W latach 1975–2003 odnotowana była 9 razy (13 os.). W okresie późniejszym stwierdzono silny trend wzrostowy – od 10 os. w roku 2004 do 61–68 osobników w latach 2013–2015. Gatunek spotykany był od września do maja. Najwięcej ptaków odnotowano wiosną (41,8%) i zimą (41,2%). W okresie październik–styczeń liczba ptaków fluktuowała, od połowy lutego wzrastała i osiągała szczyt w pierwszej dekadzie marca, potem następował spadek liczebności; w maju widziana tylko 6 razy. Gęsi krótkodziobe stwierdzono w 105 miejscach. W części zachodniej Pomorza dokonano 78,1% stwierdzeń, w części wschodniej – 20,5% i wyjątkowo obserwowano ją w części środkowej – 1,3%. Ptaki obserwowano pojedynczo (54,6% obserwacji) lub w grupkach od 2 do 29 os. (45,4%), głównie w stadach innych gęsi: białoczelnej Anser albifrons i zbożowej A. fabalis sensu lato. Do roku 2009 stadka liczące ponad 3 os. skupiały 22,5% wszystkich ptaków stwierdzonych w tym okresie, natomiast w latach 2010–2016 już 40,2%. Największe stado 29 os. stwierdzono 11.01.2015 koło Osłonina w pobliżu Zatoki Gdańskiej. Wzrost liczebności gatunku na Pomorzu jest efektem wzrostu populacji lęgowej oraz liczniejszego zalatywania na wschód od stałych miejsc koncentracji w okresie pozalęgowym, jak również jest to efekt wyższej jego wykrywalności.
Słowa kluczowe: gęś krótkodzioba Anser brachyrhynchus, migracja, zimowanie
