Łukasz Ławicki, Sławomir Sielicki
Ornis Polonica 2019, 60: 75–84
https://doi.org/10.12657/ornis.2019.2.0
Abstrakt: Do lat 40. XX wieku sokół wędrowny regularnie gniazdował na Pomorzu (NW Polska), ale po załamaniu się populacji w latach 50. (w skutek stosowania DDT) ostatnie gniazda stwierdzono w latach 1957 i 1958. Odbudowa populacji nastąpiła na początku XXI w., głównie dzięki programowi reintrodukcji gatunku w Polsce i Niemczech. W latach 2001–2018 na Pomorzu stwierdzono 18 stanowisk, po 9 w lasach i na terenach zurbanizowanych. Większość skoncentrowana była w zachodniej części regionu, głównie wzdłuż granicy z Niemcami, a pozostałe na kominach zakładów przemysłowych zlokalizowanych na wybrzeżu. Populacja sokoła wędrownego wzrosła z 3 par w latach 2001–2011, do 7 w 2013–2014, 11 w 2015 i 13–16 par w latach 2016–2018, co stanowi ok. 35% polskiej populacji (ok. 40 par). W latach 2012–2018 na co najmniej 6 stanowiskach na Pomorzu gniazdowały ptaki pochodzące z Niemiec (po 3 z lęgów nadrzewnych i budynków).
Słowa kluczowe: Falco peregrinus, nadrzewne lęgi, odbudowa populacji, Pomorze, reintrodukcja, sokół wędrowny
