Andrzej Dombrowski, Sławomir Chmielewski, Dariusz Bukaciński, Krzysztof Antczak, Marek Murawski, Piotr Pagórski
Ornis Polonica 2021, 62: 89–100
https://doi.org/10.12657/ornis.2021.2.1
Abstrakt: W latach 2007–2017 na środkowej Wiśle oraz dolnych odcinkach Narwi, Bugu, Pilicy, Wkry i Liwca oceniono liczebność 18 gatunków ptaków gniazdujących w korytach tych rzek, a uzyskane wyniki porównano z danymi z lat 1984–1993. W latach 2007–2017 najliczniejszym gatunkiem wśród objętych badaniami były brzegówka Riparia riparia (27 662–28 161 nor) oraz śmieszka Chroicocephalus ridibundus (13 026–14 480 par). W tym okresie liczebność rybitwy rzecznej Sterna hirundo wynosiła 1 636–1 798 par, rybitwy białoczelnej Sternula albifrons – 460–531, mewy siwej Larus canus – 680–787, brodźca piskliwego Actitis hypoleucos – 404–455, sieweczki rzecznej Charadrius dubius – 242–304, nurogęsi Mergus merganser – 186–215, zimorodka Alcedo atthis – 168–193, sieweczki obrożnej Ch. hiaticula – 145–168, mewy srebrzystej Larus argentatus sensu lato – 78–111, mewy czarnogłowej Ichthyaetus melanocephalus – 16–19, podróżniczka Luscinia svecica – 12–19, ostrygojada Haematopus ostralegus – 9–12, ohara Tadorna tadorna – 8–10 oraz mewy żółtonogiej Larus fuscus fuscus – 5. Po upływie dwóch dekad liczebność dziesięciu gatunków wyraźnie się zmniejszyła, natomiast sześciu wzrosła. Największy wzrost liczebności dotyczył nurogęsi, ostrygojada i mewy czarnogłowej oraz mewy białogłowej L. cachinnans, natomiast największy spadek – mewy siwej, podróżniczka i sieweczki obrożnej. Zaprzestał gniazdowania kulon Burhinus oedicnemus, a nowymi gatunkami lęgowymi są mewa żółtonoga i ohar. Pomimo spadkowych tendencji, dorzecze środkowej Wisły nadal jest najważniejszym krajowym lęgowiskiem czterech gatunków: mewy siwej, sieweczki obrożnej, ostrygojada i rybitwy białoczelnej.
Słowa kluczowe: awifauna lęgowa, dorzecze środkowej Wisły, zmiany liczebności ptaków
