Grzegorz Neubauer, Małgorzata Bagińska, Urban Bagiński, Paweł Butkiewicz, Sebastian Guentzel, Łukasz Ławicki, Maciej Sobieraj, Marcin Sołowiej, Paweł Stańczak, Artur Staszewski, Arkadiusz Sikora
Ornis Polonica 2024, 65: 57–71
https://doi.org/10.12657/ornis.2024.1.4
Abstrakt: Słonka Scolopax rusticola to jeden z niewielu gatunków ptaków lęgowych w Polsce, o których brak podstawowej wiedzy dotyczącej liczebności i trendów krajowej populacji. Stan ten wynika z trudności w uzyskaniu wiarygodnych wyników badań ilościowych – gatunek wymaga dedykowanej metodyki – wieczornych liczeń terenowych, których w szerszej skali w kraju nie prowadzono. Ponadto, kluczowe jest właściwe opracowanie wyników liczeń, ponieważ nastręczają one problemy interpretacyjne, głównie w związku z nieznanym obszarem oblatywanym przez samce słonek. W niniejszej pracy proponujemy metodykę liczeń terenowych i wykorzystanie hierarchicznego modelu mieszanek do oszacowania liczebności populacji lęgowej słonki. Badania przeprowadzono wiosną roku 2021 w OSO Ostoja Drawska (Pomorze Zachodnie), wykonując dwie kontrole (maj i czerwiec), w trakcie których z punktów obserwacyjnych wpisanych w 40 powierzchni 1 × 1 km liczono wszystkie przeloty tokujących samców. Liczebność słonki w Ostoi Drawskiej oszacowano na 1 607 samców podczas kontroli w maju (95% PU: 1 256–2 016) i 1 545 samców w czerwcu (95% PU: 1 185–1 903). Ocena ta uwzględnia zarówno osiągalność (oszacowaną na 0,67 w maju i 0,66 w czerwcu), związaną z faktem, że obszary oblatywane w czasie lotów tokowych przez samce są większe niż obszar objęty obserwacjami z punktu, jak i niepełną wykrywalność (oszacowaną na 0,75). Kluczowe w liczeniach terenowych jest notowanie czasów poszczególnych przelotów słonek, co zapewnia duże możliwości w późniejszym modelowaniu wyników liczeń. Proponowana metodyka powinna przyczynić się do lepszego rozpoznania stanu i trendów populacji słonki w Polsce.
Słowa kluczowe: ocena liczebności, Pomorze, słonka
